Charakterystyka badania

Odczyn Waalera-Rosego to nieswoisty odczyn serologiczny opierający się na mechanizmie hemaglutynacji, (czyli zlepiania się krwinek czerwonych). Materiałem do badania najczęściej jest surowica krwi pobrana od pacjenta. Odczyn ten służy wykrywaniu czynnika reumatoidalnego (RF). Jeżeli w materiale pobranym od pacjenta, znajduje się czynnik reumatoidalny, dojdzie do zlepiania (hemaglutynacji) krwinek. Taki wynik testu określany jest, jako dodatni i potwierdza obecność czynnika reumatoidalnego we krwi lub innych płynach pobranych od pacjenta. Odczyn Waalera-Rosego wykonuje się, aby wykryć obecność czynnika reumatoidalnego (RF) u osób z podejrzeniem choroby autoimmunologicznej, w celu potwierdzenia diagnozy. Czynnik reumatoidalny występuje u około 80 - 85% pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Jego brak nie wyklucza jednak rozpoznania RZS, podobnie jak jego obecność nie jest równoznaczna z rozpoznaniem RZS. W przypadku rozpoznania RZS miano czynnika reumatoidalnego koreluje z aktywnością choroby i jest czynnikiem rokowniczym.

Odczyn Waalera Rosego. Wskazania do badania

Diagnostyka reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) oraz innych chorób autoimmunizacyjnych.

Jak się przygotować?

Podstawowe badanie krwi wykonuje się rano i na czczo. Wcześniejsze zjedzenie posiłku mogłoby wpłynąć na wynik badania.

Przebieg badania

Badanie jest proste i szybkie. Krew pobierana jest najczęściej z żyły w zgięciu łokciowym, rzadziej na grzbiecie dłoni lub stopy.

Na rękę zakładana jest opaska (staza). Ucisk ma spowodować napełnienie żył, co ułatwi pobranie krwi. Pielęgniarka może również, poprosić badanego o kilkukrotne zaciśnięcie ręki w pięść i jej rozluźnienie.

Miejsce wkłucia przed pobraniem zostanie zdezynfekowane. Krew pobiera się do sterylnej probówki systemu zamkniętego, próżniowego (zapewnia bezpieczeństwo pacjentowi i osobie pobierającej krew). Najczęściej pobiera się około 2-3 ml krwi, co jest wartością w żaden sposób niezagrażającą zdrowiu człowieka.

Po wyjęciu igły miejsce nakłucia należy ucisnąć gazikiem, aby zatamować krwawienie, po czym zostanie ono zabezpieczone plastrem z opatrunkiem. Nie zaleca się zginania ręki, gdyż może to spowodować powstanie krwiaka w okolicy nakłucia!

Interpretacja wyniku

Wynik podawany jest w formie jakościowej (dodatni lub ujemny), czasem zdarza się wynik wątpliwy, takie badanie należy powtórzyć.

Ciekawostka

Nazwa odczyn Waalera–Rosego pochodzi od nazwisk dwóch badaczy - Erica Waalera oraz H. M. Rosego, którzy opracowali to badanie. Częstość występowania czynnika RF wzrasta z wiekiem

Pamiętaj jednak drogi pacjencie, twój wynik powinien zawsze zinterpretować lekarz. Poziom owr zazwyczaj stanowi jeden z wielu elementów badań.

Czynnik reumatoidalny RF - co to jest?

Czynnik reumatoidalny RF to autoprzeciwciało, czyli przeciwciało atakujące własne komórki. Obecność czynnika reumatoidalnego jest pomocna w diagnostyce, jeśli występuje w klasie IgM. W tej klasie immunoglobulin RF występuje najczęściej (około 85%). Czynnik RF znacznie rzadziej występuje w klasach IgG, IgA czy IgE, w których nie ma znaczenia diagnostycznego.

Badanie czynnika reumatoidalnego RF

Szacuje się, że wyniki badań dość często są fałszywie dodatnie. Na błędny wynik mogą wpłynąć liczne sczepienia, lipemia, nieprawidłowo przeprowadzone badanie czy niektóre leki. W związku z powyższym dla pewności zaleca się powtórzenie badań. Wynik badania jest ujemny w czasie remisji choroby oraz w przypadku nieaktywnej postaci choroby.

Badanie czynnika reumatoidalnego jest badaniem ważnym. Nie umożliwia dokładnego potwierdzenia istnienia reumatoidalnego zapalenia stawów, jednak przy jego zdiagnozowaniu, oznaczenie poziomu czynnika reumatoidalnego, pozwala na oszacowanie aktywności choroby, a także czynnik RF jest w tym przypadku czynnikiem rokowniczym.

Wskazania do badania czynnika reumatoidalnego

Badanie stosuje się przy diagnozie reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Także jest wykonywane przy rozpoznaniu zespołu Sjögrena, który objawia się między innymi zapaleniem stawów. U większości osób cierpiących na te choroby poziom czynnika reumatoidalnego jest podwyższony. Oznaczenie czynnika reumatoidalnego we krwi zalecane jest przy dolegliwościach charakterystycznych dla tych chorób.

Jak się przygotować do badania?

Podstawowe badanie krwi wykonuje się rano i na czczo. Wcześniejsze zjedzenie posiłku mogłoby wpłynąć na wynik badania.

Przebieg badania

Badanie jest proste i szybkie. Krew pobierana jest najczęściej z żyły w zgięciu łokciowym, rzadziej na grzbiecie dłoni lub stopy.

Na rękę zakładana jest opaska (staza). Ucisk ma spowodować napełnienie żył, co ułatwi pobranie krwi. Pielęgniarka może również, poprosić badanego o kilkukrotne zaciśnięcie ręki w pięść i jej rozluźnienie.

Miejsce wkłucia przed pobraniem zostanie zdezynfekowane. Krew pobiera się do sterylnej probówki systemu zamkniętego, próżniowego (zapewnia bezpieczeństwo pacjentowi i osobie pobierającej krew). Najczęściej pobiera się około 2-3 ml krwi, co jest wartością w żaden sposób niezagrażającą zdrowiu człowieka.

Po wyjęciu igły miejsce nakłucia należy ucisnąć gazikiem, aby zatamować krwawienie, po czym zostanie ono zabezpieczone plastrem z opatrunkiem. Nie zaleca się zginania ręki, gdyż może to spowodować powstanie krwiaka w okolicy nakłucia!

Jaki powinien być prawidłowy wynik RF?

0-18 IU/ml

Ciekawostka na temat czynnika reumatoidalnego

Poziom czynnika reumatoidalnego wzrasta wraz z wiekiem u ludzi zdrowych. Czynnik reumatoidalny można również oznaczyć łącznie z innymi badaniami w kierunku chorób autoimmunizacyjnych, takimi jak ANA (przeciwciała przeciwjądrowe), oznaczeniami markerów stanów zapalnych, takich jak CRP (białko C-reaktywe) i OB (opad krwinek czerwonych) oraz wraz z morfologią krwi w celu oceny liczby krwinek czerwonych w organizmie, warto też oznaczyć poziom przeciwciał anty-CCP (obecne są nawet na kilka lat przed pojawieniem się objawów RZS)

Pamiętaj jednak drogi pacjencie, twój wynik powinien zawsze zinterpretować lekarz. Poziom RF zazwyczaj stanowi jeden z wielu elementów badań.

Charakterystyka badania

TIBC to inaczej całkowita zdolność surowicy do wiązania żelaza. Inna jego nazwa to całkowite wysycenie żelazem. Jest to norma poziomu transferyny, czyli białka nośnikowego żelaza. Transferyna to białko wytwarzane głównie w wątrobie. Odpowiedzialna jest za regulację wchłaniania żelaza do krwi, wiązanie atomów żelaza i transport ich w osoczu krwi. Oznaczeniu podlega zarówno całkowita zdolność wiązania żelaza przez transferynę oraz stężenie i wysycenie transferyny. Oba badania dostarczają prawie taką samą informację, dlatego w większości laboratoriów analitycznych wykonuje się tylko jedno z nich. Czasami wyznaczana jest utajona zdolność wiązania żelaza, która oznacza ilość wolnych miejsc w transferynie, mogącej związać żelazo. Wynik ten dodany do oznaczonego stężenia żelaza w tej próbce oznacza całkowitą zdolność surowicy do wiązania żelaza.

Wskazania

Całkowite wysycenie żelazem wykonywane jest w celu określenia zdolności transportu żelaza we krwi. Wykonywane jest, gdy podejrzewany jest zarówno nadmiar, jak i niedobór żelaza we krwi. Badanie TIBC pomocne jest także do ustalenia, czy wątroba funkcjonuje prawidłowo oraz oceny stanu odżywiania się pacjenta. Lekarz może zlecić wykonanie badania, gdy występuje rodzinna hemochromatoza. Bardzo często TIBC zleca się, gdy u pacjenta występuje niedokrwistość.

Jak się przygotować?

Podstawowe badanie krwi wykonuje się rano i na czczo. Wcześniejsze zjedzenie posiłku mogłoby wpłynąć na wynik badania.

Przebieg badania

Badanie jest proste i szybkie. Krew pobierana jest najczęściej z żyły w zgięciu łokciowym, rzadziej na grzbiecie dłoni lub stopy.

Na rękę zakładana jest opaska (staza). Ucisk ma spowodować napełnienie żył, co ułatwi pobranie krwi. Pielęgniarka może również, poprosić badanego o kilkukrotne zaciśnięcie ręki w pięść i jej rozluźnienie.

Miejsce wkłucia przed pobraniem zostanie zdezynfekowane. Krew pobiera się do sterylnej probówki systemu zamkniętego, próżniowego (zapewnia bezpieczeństwo pacjentowi i osobie pobierającej krew). Najczęściej pobiera się około 2-3 ml krwi, co jest wartością w żaden sposób niezagrażającą zdrowiu człowieka.

Po wyjęciu igły miejsce nakłucia należy ucisnąć gazikiem, aby zatamować krwawienie, po czym zostanie ono zabezpieczone plastrem z opatrunkiem. Nie zaleca się zginania ręki, gdyż może to spowodować powstanie krwiaka w okolicy nakłucia!

Interpretacja wyniku

306-429 µg/dl lub 54,7-76,8 µmol/l

Ciekawostka

Należy poinformować lekarza o wszystkich stosowanych lekach, ponieważ niektóre z nich mogą wpłynąć na wynik. Są to, m.in. leki zawierające w swoim składzie fluorki i tabletki antykoncepcyjne.

Pamiętaj jednak drogi pacjencie, twój wynik powinien zawsze zinterpretować lekarz. Poziom tibc zazwyczaj stanowi jeden z wielu elementów badań.

Charakterystyka badania poziomu ASO

Jest to badanie zlecane przede wszystkim w celu stwierdzenia, czy dana osoba przebyła w niedawnym czasie zakażenie wywołane przez paciorkowce grupy A (np. Streptococcus pyogenes). W większości przypadków zakażenia paciorkowcem (np. w postaci anginy, róży, szkarlatyny itd.) są rozpoznawane na podstawie objawów klinicznych i leczone antybiotykami.

Zdarzają się jednak przypadki, gdy zakażenie paciorkowcem nie powoduje żadnych objawów i może się samoograniczać bez leczenia. Niezależnie od tego, czy zakażenie paciorkowcem przebiegało w postaci objawowej, czy też nie, prowadzić może do rozwoju groźnych powikłań, jak np. gorączka reumatyczna lub ostre popaciorkowcowe zapalenie nerek. Streptolizyna O jest substancją immunogenną, tzn. ma zdolność pobudzania układu immunologicznego do produkcji przeciwciał przeciw niej. To właśnie miano tych przeciwciał oznaczane jest w badaniu ASO i wykorzystywane, jako wskaźnik świeżego lub przebytego zakażenia tymi bakteriami.

Wskazania do badania ASO

Badanie ASO jest wskazane głównie u osób z objawami sugerującymi rozwój wyżej wymienionych powikłań, w celu potwierdzenia ich popaciorkowcowej etiologii i różnicowania z innymi chorobami nerek, serca czy OUN, które mogą objawiać się w podobny sposób.

Jak się przygotować?

Podstawowe badanie krwi wykonuje się rano i na czczo. Wcześniejsze zjedzenie posiłku mogłoby wpłynąć na wynik badania.

Przebieg badania ASO

Badanie jest proste i szybkie. Krew pobierana jest najczęściej z żyły w zgięciu łokciowym, rzadziej na grzbiecie dłoni lub stopy.

Na rękę zakładana jest opaska (staza). Ucisk ma spowodować napełnienie żył, co ułatwi pobranie krwi. Pielęgniarka może również, poprosić badanego o kilkukrotne zaciśnięcie ręki w pięść i jej rozluźnienie.

Miejsce wkłucia przed pobraniem zostanie zdezynfekowane. Krew pobiera się do sterylnej probówki systemu zamkniętego, próżniowego (zapewnia bezpieczeństwo pacjentowi i osobie pobierającej krew). Najczęściej pobiera się około 2-3 ml krwi, co jest wartością w żaden sposób niezagrażającą zdrowiu człowieka.

Po wyjęciu igły miejsce nakłucia należy ucisnąć gazikiem, aby zatamować krwawienie, po czym zostanie ono zabezpieczone plastrem z opatrunkiem. Nie zaleca się zginania ręki, gdyż może to spowodować powstanie krwiaka w okolicy nakłucia!

ASO (antystreptolizyna) - interpretacja wyniku

10 do 200 IU/ml

Ciekawostka

Przeciwciała ASO produkowane są zazwyczaj w okresie od tygodnia do miesiąca, od wystąpienia zakażenia paciorkowcem. Szczytowy poziom ASO pojawia się w ok. 4 do 6 tygodni od zakażenia, po czym następuje jego spadek.
Badanie poziomu ASO zazwyczaj przeprowadza się kilkakrotnie, w celu obserwacji ewolucji miana przeciwciał w czasie. Jeżeli w kolejnych badaniach poziom przeciwciał antystreptolizynowych narasta, jest to pewne potwierdzenie przebycia zakażenia paciorkowcem β-hemolizującym grupy A. Zmiany poziomu ASO w czasie mogą też służyć monitorowaniu skuteczności leczenia zakażenia paciorkowcem.
Należy pamiętać, że na podstawie zbadania poziomu ASO nie można przewidzieć, czy wystąpią powikłania po infekcji paciorkowcem, czy też nie, a także określić rodzaju i stopnia nasilenia choroby.

Pamiętaj jednak drogi pacjencie, twój wynik powinien zawsze zinterpretować lekarz. Poziom ASO zazwyczaj stanowi jeden z wielu elementów badań.